Περί τρομοκρατίας

 

Μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου 2001 ο όρος τρομοκρατία για τους περισσότερους ειδικούς και μη, περιέκλειε μια έννοια η απεικόνιση της οποίας – βάσει της μέχρι τότε εμπειρίας – περιοριζόταν κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στον τομέα του κοινώς λεγόμενου «αντάρτικου των πόλεων». Δηλαδή σε εξτρεμιστικές οργανώσεις, τα μέλη των οποίων έχοντας θρησκευτικά, εθνικά, κοινωνικά, πολιτικά ή οικονομικά κίνητρα στρέφονταν κατά προσώπων ή θεσμών πραγματοποιώντας μια περιορισμένη έως προβλέψιμη πολλές φορές γκάμα τρόπων επίθεσης.[4]

Μετά από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου (1989) η τρομοκρατία έχει αναχθεί σε πρωτεύον διεθνές ζήτημα ασφαλείας, με ανησυχητικές διαστάσεις. Η τρομοκρατία που πλήττει τις σύγχρονες και ιδιαίτερα τις δυτικές κοινωνίες είναι φαινόμενο που οι ρίζες του φθάνουν μέχρι τις πρώτες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, με  αίτια τα οποία άπτονται όλο το φάσμα των ανθρωπίνων επιδιώξεων.

Πάσης μορφής εκκρεμούντα παγκόσμια και περιφερειακά προβλήματα, π.χ. προστασία περιβάλλοντος, διεθνές εμπόριο, υπόθεση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, υποστήριξη κάθε λογής αυταρχικών καθεστώτων κ.λ.π. εμπεδώνουν το αίσθημα της αδικίας. Έτσι, πολιτικοί, οικονομικοί, θρησκευτικοί, φυλετικοί, εθνικοί, εθνοτικοί και κονωνικοί λόγοι ενοχοποιούνται  και ανάλογες είναι οι μορφές[5] που εμφανίζεται η τρομοκρατία (όπως πολιτική, θρησκευτική, κρατική) αλλά και οι αποχρώσεις[6] της.

Συνεχώς γίνεται όλο και  περισσότερο αποτελεσματική γιατί εκμεταλλεύεται την δημοσιότητα των ΜΜΕ και την εξέλιξη της σύγχρονης τεχνολογίας που επιτρέπει σε μεμονομένα άτομα η μικρές ομάδες ατόμων να προκαλούν μεγάλων διαστάσεων καταστροφές.

Η τρομοκρατία μεταφέρει τον πόλεμο, στη σφαίρα του συμβολικού, δεν μάχεται με ισοδύναμα όπλα αλλά με δικούς της όρους που είναι το χρήμα, η τεχνολογία, το δίκτυο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και το σπουδαιότερο με το θάνατο των τρομοκρατών όπου δεν υπάρχει συμμετρική απάντηση.

 

Νόμιμη ή Παράνομη η κρατική τρομοκρατία;

Η παράνομη τρομοκρατία είναι συνέπεια μιας έννομης τρομοκρατίας που υπάρχει από τις δυνάμεις  που μπορουν να  κυριαρχούν στους λαούς της γης με έμμεση και άμεση βία. Γιατί όποιος έχει οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, οικογενειακά μέσα  επιβάλλεται στους ασθενέσθερους καλούς,επιβάλλοντας το δίκαιο του ισχυρότερου.

Οι μεγάλες δυνάμεις εκβιάζουν πότε οικονομικά και άλλοτε δυναμικά, ο ίδιο και τα μεγάλα οικονομικά συγκροτήματα και μάλιστα «νόμιμα». Καταπατώντας κάθε έννοια ηθικής τάξης.

Τέτοιες μορφές τρομοκρατίας κινούνται καθημερινά μέσα στην έννομη κοινωνία. Έτσι η νόμιμη πολιτεία μπορεί να εκφράζει την πιο επικίνδυνη τρομοκρατία.
Οπότε σαν φυσικό φαινόμενο, σαν αντίδραση, ξεπετάγονται οι άλλες μορφές τρομοκρατίας. Οι ισχυροί της γης, που επιβάλλουν στους μικρούς λαούς τους δικούς τους όρους ζωής και τις δικές τους εξουσίες εμμέσως ή αμέσως, που κατευθύνουν τις πολιτικές τους σύμφωνα με το δικό τους συμφέρον και εκμεταλλεύονται τα αγαθά της γης που ο Θεός τα χάρισε για όλους τους ανθρώπους, γίνονται οι ίδιοι πηγή τρομοκρατίας.

ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΤΥΠΟΙ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ[7]

 

Από τον 19ο αιώνα, το κρατικό έδαφος εθεωρείτο ίσως ο σημαντικότερος παράγοντας ισχύος και  αποτέλεσε το αρχικό πλαίσιο της οικονομικής ανάπτυξης ενός κράτους και στη συνέχεια το εφαλτήριο για την κατάκτηση των διεθνών αγορών. Μία από τις σημαντικότερες αλλαγές που έχει επιφέρει η παγκοσμιοποίηση στο χώρο της άμυνας είναι αυτή που αφορά στο ρόλο του εδάφους σε ένα κράτος. Με το άνοιγμα των αγορών και την ανάπτυξη των μεταφορών και επικοινωνιών, το κράτος άρχισε να χάνει τον οικονομικό έλεγχο επάνω στο έδαφός του  και ασφάλειας έχει υποβαθμισθεί η αξία του εδάφους ως φορέα, και μέσο της άμυνας.

Με την ανάπτυξη των τεχνολογιών[8] και της ηλεκτρονικής στα οπλικά συστήματα ό πόλεμος έχει αποεδαφοποιηθεί, μετατρέποντας τον σε δραστηριότητα εκτός τόπου και χρόνου και επικρατεί εκείνος που έχει πρόσβαση σε πιο προχωρημένη τεχνολογία.

          Διάφορες μορφές τις οποίες λαμβάνει η διεθνής τρομοκρατία είναι η Πολιτική, Κρατική,  Θρησκευτική, Φυλετική, Επαγγελματική,  Οικονομική, Ισλαμική τρομοκρατία.

 

α. Πολιτική Τρομοκρατία

Η πολιτική τρομοκρατία οφείλεται στη βία, την οποία χρησιμοποιούν πολιτικές ιδεολογίες για να αλλάξουν τη θέση του κοινωνικού συνόλου έναντι του κράτους και του κοινωνικοοικονο-μικού συστήματος. Συνήθως ενεργείται από:

ι) Οργανώσεις – ομάδες της Άκρας Αριστεράς [9]

ιι) Οργανώσεις – ομάδες της Άκρας Δεξιάς [10]

ιιι) Εθνικο-απελευθερωτικά και Αυτονομιστικά Κινήματα [11]

Η κρίση της διεθνούς τρομοκρατίας είναι περισσότερο πολιτική παρά οικονομική.

 

β. Κρατική Τρομοκρατία

Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι οι κυβερνήσεις ορισμένων κρατών παίζουν σημαντικό ρόλο στη διεθνή τρομοκρατία.
Χαρακτηριστικό είναι ότι 46 κράτη, μέλη του ΟΗΕ (από τα 189 συνολικά μέλη του) κυρίως χώρες του τρίτου κόσμου δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΟΗΕ να υποβάλλουν εκθέσεις με τα αποτρομοκρατικά μέτρα τους καταθέτοντας γραπτές αποδείξεις ότι δεν στηρίζουν με οποιοδήποτε τρόπο τη διεθνή τρομοκρατία, αλλά αντιθέτως την υπηρετούν[12].

Με τις Μυστικές Υπηρεσίες τους, ασκούν πολιτική βία και τρομοκρατία σε βάρος αντιπάλων κρατών, για τη δημιουργία εσωτερικών προβλημάτων, αλλά και εναντίον των ιδίων των υπηκόων τους, για την πρόληψη ή καταστολή αντικαθεστωτικών ενεργειών. Η τρομοκρατία στην περίπτωση αυτή, έχει, προφανώς, δραματικές συνέπειες, καθώς παρέχει στους τρομοκράτες μέσα (χρήματα, έγγραφα κ.λπ.) ώστε να μην εξαρτώνται τόσο από μεμονωμένα άτομα – ντόπιους συνεργάτες.
Κύριοι στόχοι των ομάδων που υποστηρίζονται από κυβερνήσεις είναι οι Η.Π.Α., το Ισραήλ και οι χώρες της Ε.Ε.

 

γ. Φυλετική Τρομοκρατία

Αυτή η τρομοκρατία ενεργείται από ομάδες που αρνούνται την ένταξη κυρίως ατόμων που ανήκουν στη μαύρη φυλή, στις κοινωνίες των λευκών[14].

_____________________________________________ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Αθανασίου Στρίγγα «Τρομοκράτες στη Νέα Υόρκη». Έκδοση «ΚΑΔΜΟΣ» Θεσσαλονίκη  Νοέμβριος 2001, σελ. 9.

 

[2] Εγχειρίδιο διδασκόμενο στις Σχολές Μετεκπαίδευσης της ΕΛ.ΑΣ με τίτλο «Τρομοκρατία»

 

[3]  Θέση της Ε.Ε. που τέθηκε στην έκτακτη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στις 21 Σεπτεμβρίου 2001, με θέμα την αντιτρομοκρατική πολιτική της Κοινότητας.

 

[4] Άρη Δημητρίου «Τρομοκρατία: Εφιάλτης για την Ελλάδα – Τροφή για τους επικριτές της»

 

[5] Στις τρομοκρατικές πράξεις περιλαμβάνονται ανατινάξεις, πειρατείες, ομηρίες, φόνοι, δολιοφθορές, εμπρησμοί κ.λπ. σημαντικών στόχων καθώς και άλλες παράλληλες εγκληματικές πράξεις, όπως απαγωγές ή ληστείες κ.λπ. που εκτελούνται από τις ίδιες τρομοκρατικές ομάδες, (όχι όμως την κατάληψη εδάφους).

 

[6] νόμιμη ή παράνομη τρομοκρατία

 

[7] ΠΛΟΙΑΡΧΟΥ Λ.Σ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2003 ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 (ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ) http://www.poepls.gr/enimerwsi/ergasies1.htm

 

[8] Τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά κύματα διεισδύουν μεταφέροντας ξένες ιδέες και μηνύματα, οι δορυφόροι αναγνωρίζουν το τι γίνεται μέσα σε μία χώρα.

 

[9] Τροτσκιστικές, Μαρξιστικές, Λενινιστικές κ.α. καθώς και του Κινήματος της «Νέας Επαναστατικής Αριστεράς», όπως «Κομμουνιστικοί Πυρήνες» στο Βέλγιο, «Αντιιμπεριαλιστι-κοί Πυρήνες» στη Γερμανία, «Μέτωπο Απελευθέρωσης της Κορσικής» στη Γαλλία και «Αντιφασιστικές Επαναστατικές Ομάδες» στην Ισπανία.

 

[10] Νεοφασιστικές, Νεοεθνικοσοσιαλιστικές, Νεοναζιστικές κ.α., όπως οι «Γκρίζοι Λύκοι» στην Τουρκία και η «Νέα Τάξη» στην Ιταλία.

 

[11] Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης – «PFLP», Ιρλανδικός Δημο-κρατικός Στρατός – «I.R.A.», Βάσκων – «ΕΤΑ», Κούρδων – «ΡΚΚ», ΦΩΤΕΙΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ στο Περού, ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ στο Μεξικό, ΦΑΡΑΜΠΟΥΤΟ ΜΑΡΤΙ στο Σαλβαδόρ και στην Ονδούρα, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ στην Κολομβία, ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΝΟΥΕΛ ΡΟΝΤΡΙΓΚΕΣ στη Χιλή και ΕΘΝΙΚΟΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ στη Βολιβία.

 

[12] Εφημερίδα «ΕΛ. ΤΥΠΟΣ» της 17-04-2002 σελ.33.

 

[13] AUM SHINRIKYO στην Ιαπωνία, ΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΗΛΙΑΚΟΥ ΝΑΟΥ στην Ελβετία και Γαλλία, ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΔΑΥΙΔ στο Γουάκο του Τέξας.

 

[15] Κύριος εκφραστής της φυλετικής τρομοκρατίας είναι η οργάνωση «ΚΟΥ-ΚΛΟΥΞ-ΚΛΑΝ» στην Αμερική.

 

[16] Μαίρη Μπόση, Επικεφαλής Τομέα Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας του Ινστιτούτου Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών «Ανδρέας Παπανδρέου». Οι οργανώσεις του Ισλαμικού εξτρεμισμού,

περιοδικό ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ 4 (2000), σελ. 34.

 

[17] Μαίρη Μπόση, σελ. 39.

 

[18] Μαίρη Μπόση, Επικεφαλής Τομέα Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας του Ινστιτούτου Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών «Ανδρέας Παπανδρέου». Οι οργανώσεις του Ισλαμικού εξτρεμισμού, περιοδικό ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ 4 (2000), σελ. 34.

 

[19] Ο φονταμενταλισμός ή θεμελιοκρατία (από τη λατινική ρίζα funda-mentum=θεμέλιο, πάνω στο οποίο στηρίζεται ένα ολόκληρο οικοδόμημα και θεωρείται αμετακίνητη βάση της στατικής του ισορροπίας) είναι αντίθετος προς το μοντερνισμό και την εκκοσμίκευση, δηλώνει «τις θεμελιώδεις αρχές ή ιδέες στις οποίες θεμελιώνεται μια θρησκεία, ένα πολιτικό ή κοινωνικό σύστημα». «Ο φονταμενταλισμός είναι στην κυριολεκτική του έννοια ένας ουδέτερος όρος, αποκτά όμως το ειδικότερο περιεχόμενό του είτε από τους αναφερομένους σε αυτόν επιθετικούς προσδιορισμούς είτε από την ιστορική του φαινο-μενολογία ή και από τις περιστασιακές του φορτίσεις.» (11)

 

[20] Τζιχάντ (dschihad ή jihad) στα αραβικά σημαίνει «προσπάθεια». Στο Κοράνιο είναι «ο ιερός πόλεμος» κατά των απίστων, στον οποίο έχει υποχρέ-ωση να συμμετέχει κάθε μουσουλμάνος. Ο Μωάμεθ δίνει στον «ιερό πόλεμο» και θεολογική κατοχύρωση γράφοντας ότι δήθεν ο Θεός τον διέταξε.

 
« Ω προφήτη! Παρότρυνε τους πιστούς στον πόλεμο. Αν υπάρχουν είκοσι από σας (δηλ. τους μουσουλμάνους) που υπομονετικά επιμένουν, θα νικήσουν διακόσιους και αν από σας είναι εκατό, θα νικήσουν χίλιους από τους απίστους, γιατί αυτοί είναι ένας λαός χωρίς κατανόηση» (Κοράνιο, Στάδιο 8, τα Λάφυρα εδάφ. 65). Ακόμη ο Μωάμεθ με όσα γράφει σχετικά με το τζιχάντ έχει κάνει τους πιστούς του να πιστεύουν ότι, όσοι σκοτώσουν «απίστους» (=μη μουσουλμάνους) ή σκοτώνονται από «απίστους» εισέρχονται στον Παρά-δεισο (Κοράνιο, Στάδιο 3, Η οικογένεια Ιμράν εδάφ. 169-170 και Στάδιο 4, οι γυναίκες εδάφ. 84, 95 και 96). Επίσης για τους πιστούς του Ισλάμ τα αποτελέσματα του τζιχάντ δεν αποτελούν όνειδος, αλλά αντικείμενο κομπασμού (Κοράνιο, Στάδιο 58, Η Συνάθροιση εδάφ. 5).

 

[21] Ταλιμπάν: Αφγανοί με αυστηρή θρησκευτική εκπαίδευση που πρωτοεμφανίστηκαν το 1994, μετά την πτώση της κομμουνιστικής κυβέρνησης του Αφγανιστάν, οπότε αυτό άρχισε να οδεύει στον πλήρη εξισλαμισμό του. Επι-θυμούν να αναδείξουν το Αφγανιστάν σε ισλαμικό κράτος - πρότυπο γι’ αυτό εφαρμόζουν τον ισλαμικό νόμο με όλα τα επακόλουθά του (απαγόρευση τηλεόρασης, ραδιοφώνου, αντιμετώπιση της γυναίκας ως ατόμου χωρίς δικαιώματα, επιβολή της «μπούργκας» στις γυναίκες με ποινή θανάτου κ.α.).

 

[22] Μουτζαχεντίν: Αφγανοί στρατιώτες που κατέφυγαν στα βουνά εξοπλισμένοι με όπλα της Κίνας και της Αμερικής για να πολεμούν ως αντάρτες – ιεροί πολεμιστές τους Σοβιετικούς εισβολείς (Δεκέμβριος 1979 – Φεβρουάριος 1989). Η κύρια δράση τους ήταν τα έτη 1981 μέχρι 1986.

 

[23] Νικολάου Βασιλειάδη, Ορθοδοξία, Ισλάμ και Πολιτισμός. Εκδόσεις «Ο ΣΩΤΗΡ» Αθήνα, Μάρτιος 2000 σελ. 335-336.

 

 

[24] Μαίρη Μπόση, σελ. 39.

 

[25] Μαίρη Μπόση, «Οι οργανώσεις του Ισλαμικού Εξτρεμισμού». Περιοδικό ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ Τεύχος 4 (2000) σελ. 36

Προερχόμενη από ένα δίκτυο στρατολόγησης και υποστήριξης ανταρ-τών για τον αγώνα εναντίον των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, η AL – QAEDA θεωρείται και σήμερα, περισσότερο ως ένα δίκτυο διαφόρων συνεργαζόμενων τρομοκρατικών οργανώσεων διάσπαρτων στον κόσμο παρά μια ενιαία οργάνωση.
Από την ίδρυσή της, το 1988, η AL – QAEDA, ελέγχεται από τον Usama Bin Laden, ο οποίος είναι το πνεύμα και η κινητήρια δύναμη της οργανώσεως. Αμέσως κάτω από τον Μπιν Λάντεν υπάρχει μια συμβουλευτική επιτροπή, η Σούρα Ματζλίς. Κάτω από την επιτροπή και υπαγόμενες σε αυτή υπάρχουν τέσσερις επιτροπές, η στρατιωτική, η θρησκευτική – νομική, η οικονομική και η επιτροπή των Μ.Μ.Ε. Η οργάνωση διέθετε Γραφείο Τύπου και Δημοσίων σχέσεων στο Λονδίνο μέχρι το 1998 οπότε έκλεισε αφού ο διευθυντής του Χάλεντ Αλ Φάουαζ συνελήφθη ως ενεχόμενος στις βομβιστικές επιθέσεις της 7ης Αυγούστου 1998 κατά των πρεσβειών των Η.Π.Α. στο Νταρ Ελ – Σαλάμ της Τανζανίας και το Ναϊρόμπι της Κένυας. Τότε είχε απαγγελθεί κατηγορία, από τις Η.Π.Α., κατά του Usama Bin Laden για τις παραπάνω βομβιστικές επιθέσεις.
Έκτοτε τόσο η AL – QAEDA όσο και ο Bin Laden περιέπεσαν σε μια κατάσταση πλήρους μυστικότητας και μέχρι πρόσφατα ακόμη εθεωρείτο ότι το νέο περιβάλλον ασφαλείας μετά το 1998 είχε αποτρέψει τα σχέδιά του για περαιτέρω διεύρυνση των επιχειρήσεων της οργανώσεως. Η επίθεση εναντίον του αντιτορπιλικού USS Cole (το 2000) και οι πολύνεκρες επιθέσεις στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 ανέτρεψαν αυτές τις εκτιμήσεις διότι απεδείχθη ότι ο Bin Laden απλώς προετοίμαζε τη μεγαλύτερη τρομοκρατική ενέργεια όλων των εποχών.
Λένε, ότι διαθέτει, τουλάχιστον 5.000 Ασσασίνους (λέξη που καθιερώθηκε για να ανταποδώσει τον «επαγγελματία δολοφόνο» στις λατινογενείς γλώσσες) σε όλον τον κόσμο.
Ο Bin Laden, πολλές φορές, στις βιντεοσκοπημένες εμφανίσεις του στο τηλεοπτικό δίκτυο “Aljazzera” και τις προκηρύξεις του εμφανίζεται ως υπερασπιστής των Παλαιστινίων στρεφόμενος και εναντίων των μετριοπαθών αραβικών κυβερνήσεων που αρνούνται να επιτρέψουν στους λαούς τους να κηρύξουν ιερό πόλεμο κατά των Εβραίων.

 

[26] Μαίρη Μπόση, «Οι οργανώσεις του Ισλαμικού Εξτρεμισμού». Περιοδικό ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ Τεύχος 4 (2000) σελ. 37

Είναι η μεγαλύτερη, η λιγότερο θρησκευτικά φανατισμένη οργάνωση και η καλύτερα οργανωμένη από όλες τις απόψεις. Στα αραβικά σημαίνει “Ζήλος” και είναι τα αρχικά της επωνυμίας της Οργάνωσης “Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης”.
Στα πρώτα χρόνια της ύπαρξής της η οργάνωση επικεντρώθηκε σε “αποστολικές δραστηριότητες”. Ίδρυσε σχολεία, νοσοκομεία και επέκτεινε το κοινωνικό της έργο κυρίως στις φτωχές τάξεις. Στόχο είχε την “επιστροφή” του πληθυσμού στο Ισλάμ και την αύξηση της θρησκευτικότητας του κόσμου.
Το τωρινό της προφίλ καθιερώθηκε μετά από τα επεισόδια στη Γάζα και τη Σαμάρεια, το Δεκέμβριο του 1987. Κάτω από τη σημαία του Ισλάμ, το κίνημα δε στράφηκε μόνο κατά του Ισραήλ αλλά και κατά των Παλαιστινίων. Δρα κυρίως στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη.
Η Χαμάς αισθάνεται ως η νόμιμη εκπρόσωπος των Παλαιστινίων, γεγονός που έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στις σχέσεις της με τον Αραφάτ, καθώς δεν αναγνωρίζει από τη μια πλευρά τα σύνορα του κράτους του Ισραήλ μετά από τον πόλεμο του 1967 και από την άλλη δεν αναγνωρίζει το επίσημο κράτος των Παλαιστινίων.
Η οργάνωση κινείται σε τέσσερα επίπεδα – θρησκευτικό, κοινωνικό, πολιτικό, στρατιωτικό – με αξιοσημείωτη παρουσία.
Η οικονομική υποστήριξη της οργάνωσης εξασφαλίζεται μέσω παροχών που προέρχονται από τους Παλαιστινίους της διασποράς, από εύπορους Σαουδάραβες, αλλά και από άλλους εύπορους Άραβες που ζουν στην Ευρώπη ή στις Η.Π.Α.
Το ανώτατο διοικητικό της όργανο (Shura) δεν εμφανίζεται ποτέ, ούτε είναι γνωστός ο ακριβής αριθμός των μελών της.