ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ,, σε ένα δάσος ενός μακρινού τόπου, ζούσε μια όμορφη κοπέλα.

Ζούσε όμως, ξεχασμένη από τους ανθρώπους απομονωμένη και γυμνή.

Λυπημένη που ήταν μοναχή αποφάσισε να συναντήσει τους ανθρώπους στο κοντινότερο χωριό. Μα ήταν μεγάλη η έκπληξη της, όταν εκείνοι σαν την είδαν τρόμαξαν τόσο πολύ, που την έδιωξαν φοβισμένοι και κλειδώθηκαν στα σπίτια τους. Στεναχωρημένη κρύφτηκε στην άκρη του χωριού παρακολουθώντας τους ανθρώπους του χωριού και προσπάθησε να καταλάβει τι είχε και κανείς δεν την ήθελε.

Την επόμενη μέρα, είδε να φτάνει στο χωριό ένας όμορφος νεαρός που φορούσε έναν όμορφο, πολύχρωμο μανδύα. Οι κάτοικοι ενθουσιασμένοι τον καλοδέχτηκαν, τον φιλοξένησαν και τον άφησαν να πει όσες  ιστορίες ήθελε, σε αυτούς και στα παιδιά τους. Του έδειξαν δε, την αγάπη τους, προσκαλώντας τον να τους επισκεφτεί σύντομα.

Όταν νύχτωσε το κορίτσι, που ήθελε τόσο πολύ να την αγαπούν οι άνθρωποι, πλησίασε δειλά  τον νεαρό για να ζητήσει τη βοήθειά του και να της πει το μυστικό του και όλοι τον ήθελαν και τον αγαπούσαν.

Εκείνος σαν την είδε γυμνή και αστολίδιαστη, της χαμογέλασε και ρώτησε ποια ήταν:

-               «Είμαι η Αλήθεια!», αποκρίθηκε το κορίτσι. Ο νεαρός ανταποκρίθηκε λέγοντας:

-               «Το δικό μου όνομα, είναι Μύθος!» και της είπε το μυστικό τ

-               «Οι άνθρωποι χρειάζονται να βλέπουν και να ακούν την αλήθεια, ντυμένη    

              κάποιες φορές με τον μανδύα ενός μύθου, μιας ιστορίας

              Να, σαν και τον δικό μου» και χαμογελώντας της δώρισε τον μανδύα του, να ντυθεί.

Η Αλήθεια, ακολουθώντας τη συμβουλή του Μύθου, φόρεσε τον πολύχρωμο μανδύα του και επισκέφτηκε ξανά τους ανθρώπους του χωριού. Αυτοί βλέποντας την Αλήθεια,, όμορφα ντυμένη, την καλοδέχτηκαν και με χαρά την φιλοξένησαν, ακούγοντας τα όμορφα λόγια της,.

Όταν την ρώτησαν πώς να την αποκαλούν, τους απάντησε:

-                «Μυθεία